دانستنی‌های نوجوان | تاریخچه‌ی نوروز و معنای هفت‌سین

مریم غفارپور_ پانزده‌ساله_ نخستین روز از سال شمسی یا همان خورشیدی را «نوروز» می‌گویند که ایرانیان هرسال به میمنت آن گرد هم جمع می‌شوند و شروع بهار را جشن می‌گیرند. شاید زیاد شنیده باشید که به نوروز لقب «باستانی» را می‌دهند.

در نوروز رسم‌های خوبی برگزار می‌شود که مهم‌ترین آن جمع شدن اعضای خانواده و فامیل در کنار یکدیگر، فراموش کردن کینه‌ها و دشمنی‌های گذشته است زیرا همه بر این باورند که سال نو را باید با دلی پاک و امید به آینده‌ی بهتر آغاز کرد.

در کنار آن، آداب خاصی هم وجود دارد که حتما با آن‌ها آشنایی دارید: خانه‌تکانی، سمنو پختن، سفره‌ی هفت‌سین داشتن، لباس تمیز به تن کردن، دید و بازید، بخشیدن دیگران و آشتی کردن و به مزار درگذشتگان رفتن از رسوم خوب نوروز است.

نیاکان ما از ۳هزار سال پیش، تولد دوباره‌ی طبیعت را که در ابتدای بهار بود جشن می‌گرفتند. هدف از این جشن، توجه به زنده شدن طبیعت پس از زمستان طولانی است.

احترام به جشن نوروز تا امروز به دلیل گرامی داشتن سنت‌های خوبی مانند احترام به بزرگ‌ترها و پاکی و آشتی و درس‌آموزی از تولد دوباره‌ی طبیعت نزد ما مسلمانان اهمیت فراوانی دارد.

خوب است بدانید هرکدام از سین‌های سفره‌ی هفت‌سین معنایی در خود دارد که به آن‌ها اشاره می‌کنیم.

سنجد نشانه‌ی عقل و خرد است. 

سیب معنای مهر و مهرورزی و نماد سلامتی است.

سبزه نماد خرمی و سرسبزی است.

سمنو نماد خیر و برکت و قدرت است.

سیر نگهبان سفره است. 

سماق  نماد مزه‌ی زندگی و بردباری و تحمل است.

سرکه نماد شادی و پذیرش ناملایمات است. 

از دیگر مواردی که به غیر از قرآن کریم سر سفره‌ی هفت‌سین گذاشته می‌شوند تخم‌مرغ است که نشانه‌ی زمین است و با رنگ‌های مختلف، نماد زایش، تولید و شروع جهانی تازه است.

شمع نماد روشنی و دلگرمی، ساعت نماد زمان، آینه نماد پاکی و صفا، سنبل نماد رایحه‌ی آغاز خوشی و ماهی نشانه‌ی حرکت و جنبش است که سال را با شادی و کاری بی‌وقفه آغاز کنیم.

جالب است بدانید نوروز را جشن یادآور نیاکان نیز می‌دانستند. در گذشته معتقد بودند در پنج شب، ارواح پاک مردگان برای دیدار وضع زندگی و احوال بازماندگان به زمین فرود می‌آیند و در خانه و آشیانه‌ی خویش سرگرم تماشا و سرکشی می‌شوند.